Kudłate Pociechy: 2016

W taką porę roku szesnaście łapek zapewnia nam pracę z mopem i odkurzaczem niemal non stop :) Dlatego na wielu zdjęciach i nagraniach video w tle przewijają się sprzęty domowego użytku, odkurzacz zajmuje honorowe miejsce w salonie, mop skrada się za rogiem, ale taki los psiarzy, ot co ;) Albo sterylne mieszkanie, cisza, spokój, albo mnóstwo radości, miłości i oddania złotych serduszek – ja już dawno temu wybrałam :)

W styczniu, jak zwykle, odwiedziła nas Sansa z rodzinką. Sansa – dla tych którzy jeszcze nie wiedzą, to sunia z pierwszego miotu (kwiecień 2013 r.) Perro Companero. Sunia jest baaardzo sympatyczna i pocieszna. Kilka chwil po tym, jak do nas weszła, zniknęła, a znaleźliśmy ją w sypialni, na łóżku – taka z niej królewna :)))

Wielu z nas wie, że goldeny uwielbiają wodę, jednak nie każdy zdaje sobie sprawę, że dla większości tych psów istnieje ogromna różnica pomiędzy jeziorem, strumieniem czy brudną kałużą, a bieżącą wodą w zaciszu domowej łazienki. O ile Jasper, Diuna czy nawet Milo nie są zadowolone, gdy przychodzi pora kąpieli, to jednak z wielkim żalem w oczach pokornie poddają się naszym zabiegom, tak Cirilla stawia kategoryczne veto. Jej pierwsza kąpiel odbyła się bez większych przeszkód, nawet cieszyłam się, że tak gładko poszło. Kolejna była już totalną porażką. Prośby, groźby, korupcja – nic nie było w stanie przekonać tej zbuntowanej nastolatki do grzecznego wytrwania w wannie podczas kąpieli. Akcja kąpiel Ciri kończy się totalnym chaosem w łazience, w powietrzu latają wszystkie kosmetyki, woda jest wszędzie, tylko nie na psie. Nie wiem w kogo ona się wdała. Latem jest nieco prościej, bo młodą można przemyć przy pomocy szlaufu, ale w sezonie jesienno-zimowym pojawił się problem. Jak poradzić sobie z tą małą waleczną istotką? Jakiś czas temu zaczęliśmy drobnymi kroczkami oswajać Cirillkę z wanną. Duża ilość smaczków, kliker i krótkie sesje zdają się przynosić rezultat. Jeszcze nie udało nam się wykąpać brudaski, ale wchodzi do wanny i toleruje płynącą wodę, jak dla nas to dużo. Jeśli ktoś z Was ma pomysł jak usprawnić ten proces, jesteśmy otwarci na propozycje :)

Nie wiem dlaczego do tej pory nie pisałam o umiejętnościach aporterskich Diunki, a przecież jest się czym chwalić :) Nie polega to stricte na aportowaniu przedmiotów, to coś bardziej przydatnego niż przyniesiony patyk czy zabawka. Diuneczka lubi i umie pomagać nam w codziennych sprawach, jak np. rozpakowywanie i transport zakupów z samochodu do domu, podnoszenie upuszczonych przez nas rzeczy np. na spacerze rękawiczka lub telefon. Zawsze można na nią liczyć, jeśli chodzi o transport ręczniczków papierowych czy innych przedmiotów mieszczących się w pyszczku suni. Nie uczyliśmy jej tego, jedynie dostrzegliśmy i wykorzystaliśmy drzemiący w niej potencjał i nieposkromiony apetyt :)) Zawsze za tą ciężką pracę Diunuś zostaje nagrodzona :) Czasami zdarza się, że gdy jest głodna i próbuje wymusić na nas posiłek, przynosi nieproszona np. kong, inną zabawkę lub skarpetki :) Jak jej nie kochać !!!

https://youtu.be/ipw88LfUh18

https://www.youtube.com/watch?v=Ypwj_S9CQwc

W sumie, to nie do końca rozumiem, dlaczego Milo jeszcze mieszka z nami. Tak sympatyczna, łagodna i oddana psina powinna już dawno znaleźć Swojego Człowieka!

Jego problem z nerkami został już zdiagnozowany i opanowany. Niewiele psów ma to szczęście w nieszczęściu, że choroba została wychwycona we wczesnym stadium i przy odpowiedniej diecie i lekach jej postęp został spowolniony. Często zdarza się, że gdy pojawiają się wyraźne objawy tej choroby, bywa już za późno na leczenie....

Niedoczynność tarczycy? Bez przesady, ludzie też na to chorują, to choroba cywilizacyjna, z którą też da się żyć. W przypadku Milo trzeba tylko dwa razy dziennie pamiętać o podawaniu hormonu euthyrox. Lęk separacyjny, który pojawił się u Milaka, już prawie udało nam się wyeliminować. W tej chwili, gdy Milo zostaje sam w domu, jest w stanie spokojnie spać. Jest czujny i zdarza mu się szczekać, gdy usłyszy, że coś się dzieje na zewnątrz, np. listonosz przy bramie, sąsiad wracający do domu. Po chwili szczekania, Milo wycisza się i kładzie. Skąd wiem, jak to wygląda? Oczywiście inwigilacja za pomocą skype'a :) Pewne nadzieje pokładamy również w kamizelce antystresowej, którą ostatnio Milo dostał od sponsorów (dziękujemy) oraz kastracji chemicznej, która miała miejsce w minionym tygodniu. Kolejny punkt to wiek Milo: 8,5 roku – niby już nie taki młody, ale... Każdy kto miał okazję go poznać, nie dałby mu tylu lat. Jest w bardzo dobrej formie, ma mało kamienia na zębach, dosyć świeży oddech i dużo energii i chęci do zabawy :) Można nawet powiedzieć, że jest nieco infantylny :) Najlepiej dogaduje się z półtoraroczną Ciri :)
Zainteresowanych odsyłam do wątku Milo na stroniefundacji Aurea

http://www.fundacjagoldenom.fora.pl/pod-opieka-fundacji,17/milo-8-5-letni-golden-do-adopcji,6467.html